Rozdział 3

Cesc wrócił z biegania i szybko przygotował się do śniadania. Nie miał ochoty jeść samotnie, więc wybrał numer do swojej siostry. Po raz kolejny odpowiedziała mu automatyczna sekretarka. Zaczynał się wściekać. Rozumiał, że Carlota pewnie świetnie się bawi z tancerzem, jednak mogła być dać jakiś znak życia. Przecież gdyby nie piłkarz, to w ogóle by jej tu  nie było.  Zirytowany schował telefon do kieszeni spodenek i zjechał windą do restauracji. Z każdą minutą humor poprawiał mu  się coraz bardziej. Jeszcze trochę i będzie już na lekcjach tańca. Czuł, że to będzie jego dzień. Zatańczy z Isabelle. Skoro Carlocie się udało, jemu też musi.

Z takim właśnie przeświadczeniem skończył śniadanie i skierował się w stronę studia. W pobliskiej szatni przebrał się w luźniejsze rzeczy i z uśmiechem na ustach wszedł na salę. Od razu uderzyło go dziwnie napięcie panujące w królestwie tancerki. Wczasowicze siedzieli na ławkach pod ścianą albo na parkiecie i patrzyli po sobie nie bardzo wiedząc, co się dzieje. Cesc przemierzył wzrokiem całą salę, jednak nie wypatrzył nigdzie swojej siostry. Dziwne, przecież tak bardzo zależało jej na tych zajęciach. Zatrzasnął za sobą drzwi do studia. Na ten dźwięk stojąca przy magnetofonie Isabelle odwróciła się i spojrzała na Fabregasa.  Kiedy dotarło do niej, że to nie jej partner się pojawił, ponownie zajęła się odtwarzaczem, jednak ze zdenerwowania mocniej naciskała wszystkie przyciski. Odkąd pracuje w tym hotelu razem z Mattem jeszcze nigdy nie zdarzyło się coś takiego, by nie przyszedł na zajęcia. Praca była dla niego świętością. Próbowała się jakoś z  nim skontaktować jednak nie odpowiadał ani na jej telefony ani na wiadomości. Na sali był komplet wczasowiczów. Jak ona sobie poradzi z nimi sama? Nie da rady, na pewno. Isabelle miała ogromną  nadzieję, że jej partner jeszcze się pojawi. Nie może jej tak zostawić. Spojrzała na zegarek i zaklęła cicho.  Do rozpoczęcia zajęć pozostała niecała minuta. Błagała w myślach Matta, by wszedł do studia i przeprosił za spóźnienie, jednak nic takiego nie miało miejsca. Wzięła głęboki oddech i związała włosy w luźnego koka. Przywołała na twarz uśmiech i zwróciła się do wczasowiczów.

- Dzień dobry, cieszę się, że pojawiliście się tutaj wszyscy – jej głos z każdą chwilą stawał się coraz pewniejszy siebie – Matt ma dzisiaj małe problemy, więc jesteście skazani tylko na mnie. Na początek zrobimy krótką rozgrzewkę, a potem przypomnimy sobie wczorajszą choreografię.

Puściła muzykę w tle i stanęła przed wszystkimi, pokazując, jak mają się rozciągać, by nie zrobić sobie nic złego przy tańczeniu. Z uporem przy tym wpatrywała się w drzwi wejściowe do studia, licząc, że samymi myślami przyciągnie do sali Matta. Cesc spoglądał w to samo miejsce. Brakowało Carloty, czego nie zauważyła Isabelle. Brakowało Carloty i Matta, Hiszpan był pewny jednego – to nie jest zbieg okoliczności. Wczoraj widać było już na zajęciach, że przypadli sobie do gust. Najwyraźniej ich znajomość nie zakończyła się w studiu tanecznym, a stawała się coraz bliższa. Tak bliska, że oboje nie pojawili się dzisiaj. Cesc uśmiechnął się do siebie pod nosem – mieli pewnie ciekawsze zajęcia. Już nawet nie był zły, że jego siostra nie odbierała od niego telefonów. Musi być szczęśliwa, a to najważniejsze.

Po dokonaniu tego odkrycia przestał wpatrywać się w drzwi i znalazł swym oczom o wiele piękniejszy obiekt – Isabelle. Nigdy nie przypuszczał, że ktoś może być tak rozciągnięty. Złapał się na tym, że otworzył buzię zaskoczony tym, jak wysoko uniosła nogę. Rozmarzył się patrząc na jej idealne ciało i nawet nie był na siebie o to zły, prawie każdy mężczyzna obecny w studiu robił to samo. Miał ochotę zgromić innych wzrokiem i powiedzieć, że tak nie wolno. Nie wolno rozbierać Is wzrokiem, o nie. No ale z drugiej strony przecież sam zastanawiał się, jak prezentuje się skryty pod koszulką jej nagi brzuch.

- To co, możemy przejść do choreografii? – Isabelle wyłączyła muzykę pilotem i podniosła się z parkietu, na którym chwilę temu robiła szpagat – Dobierzcie się w pary i zaczynamy!

Omiotła wszystkich spojrzeniem i uśmiechnęła się. Brakowało jej Matta, ale da radę. Wszyscy na szczęście już znają choreografię, pozostaje jej tylko korygować ich błędy.

To był jego moment. Uspokoił się w duchu i podniósł rękę.

- Przepraszam…

- Tak?

- Nie mam z kim tańczyć – Cesc zrobił najbardziej smutną minę, na jaką było go stać.

- Jak to?

- No nie mam partnerki.

- Czy ktoś jeszcze nie ma pary? – Is zwróciła się do reszty wczasowiczów.

Niektórzy pokręcili głowami, niektórzy wymamrotali krótkie „nie”. Isabelle poprawiła niesforny kosmyk. Matt robił to często, ona prawie nigdy. Jednak dzisiaj nie pozostawało jej nic innego, jak zatańczyć z jednym z wczasowiczów. I to nie byle jakim. Gdyby nie miała tyle na głowie, może by i stwierdziła, że jest przystojny.  I ma fajne mięśnie rysujące się pod koszulką. Na pewno musi być wysportowany. Westchnęła. Nie mogła sobie pozwolić na takie myśli. Spojrzała ponownie na Cesca.

- W takim razie dzisiaj zatańczymy razem.

Piłkarz uśmiechnął się szeroko i  podszedł do niej. O to właśnie mu chodziło. Wiedział, że to wydarzy się właśnie dzisiaj. Takie miał przeczucie. Już tylko sekundy dzieliły go od Isabelle. Oczami wyobraźni widział już, jak patrzą na siebie, jak poruszają się w tańcu. Teraz już nie będzie musiał sobie wyobrażać, jak jedwabista w dotyku jest jej skóra, w końcu to poczuje.

Isabelle włączyła odpowiednią muzykę i nie patrząc na piłkarza złapała go za dłonie tak, by utworzyć ramę. Nie chciała mu się przyglądać. Był dla niej obowiązkiem. W myślach odliczała już czas do końca zajęć, kiedy to nie będzie musiała spoufalać się z jednym z ludzi,  którym zawdzięcza to, że ma za co kupić jedzenie i leki dla dziadka.

Marzenia Cesca po raz kolejny na Hawajach sobie z niego zakpiły. Tańczył w końcu z Isabelle, jednak wszystko było nie tak, jak sobie zaplanował. Ona w ogóle na niego nie spojrzała, myślami była gdzie indziej. Tańczyła z nim, ale czuł, że robi to z obowiązku, nie widział na jej twarzy choćby cienia delikatnego uśmiechu. Intuicyjnie miał wrażenie, że coś jej doskwiera, że ma jakiś problem, jednak wiedział, że nie ma sensu pytać tancerki, o chodzi. Ona i tak mu nie odpowie. Przecież są dla siebie obcymi ludźmi.  Z drugiej jednak strony Cesc zaspokoił swoje marzenia. W końcu miał Isabelle w ramionach. Jej delikatna dłoń opierała się na jego boku, a drugą trzymał zamkniętą w swojej. Czuł, jak gładką ma skórę. Widział z bliska, jak wdzięcznie kręciła biodrami. Do jego nosa dobiegał zapach perfum tancerki. Gdy zbliżyła się do niego, by wykonać figurę, na szyi poczuł jej rozgrzany oddech i kosmyki jej włosów,  które wyszły z koczka podczas tańczenia. Żałował tylko dwóch rzeczy. Choćby nie wiadomo jak bardzo się starał, a wszyscy mu świadkiem, że starał się bardzo – zagadywał, żartował, uśmiechał się, kąciki jej ust nie uniosły się ku górze. Najzwyczajniej w świecie ignorowała go i nie zauważała jego starań. Nie udało mu się również spojrzeć w jej oczy. Jedyne, co wiedział, to to, że tak jak jego były czekoladowe. Przeznaczenie?

Choć starała się ignorować nachalnego kursanta przez całe zajęcia,  nie mogła nie zauważyć, że z bliska był jeszcze bardziej przystojny niż gdy przyglądała mu się z drugiego końca studio. Ciemne, rozczochrane włosy, czekoladowe oczy i nieziemski uśmiech, którym obdarzał ją co chwilę. Na dodatek idealnie  zarysowane mięśnie, które czuła dotykając go podczas tańca i które rysowały się pod koszulką.  Poruszał się całkiem dobrze, miał wrodzoną koordynację ruchową i grację. Ogólnie rzecz biorąc Isabelle nie mogła się przyczepić w nim do niczego. Jej myśli błądziły cały czas do zbliżającego się wielkimi krokami konkursu i nieobecności Matta, jednak pojawiał się w nich też jej tymczasowy parter, co wywoływało na jej twarzy delikatny rumieniec. Dlatego też nie patrzyła mu  w oczy, wolała nie ryzykować. Nie wiedziała nawet, jak ma na imię. Przedstawiał się jej, jednak nie przywiązała wtedy do tego uwagi, bo akurat obmyślała sposób w jaki pozbawi Matta przyrodzenia za to, że ją tak zostawił i ignoruje. Wiedziała tylko, że jego imię zaczynało się na C. Nie rozumiała, dlaczego tak mocno próbuje je sobie przypomnieć. Przecież to tylko kolejny wczasowicz. Przyjedzie na Hawaje i z nich odjedzie prędzej czy później. A ona nadal tu zostanie. Nie ma co o nim myśleć, lepiej niech skupi się na czymś ważniejszym, np. na konkursie.

Mimo że nie zamienił z nią prawie słowa i nie spojrzał w jej oczy, Cesc nie chciał, by zajęcia skończyły się tak szybko. W pewnym momencie, gdy skupił się na ruchu jej bioder i talii, Is puściła jego dłoń i pilotem wyłączyła muzykę dziękując wszystkim za obecność na zajęciach i zapraszając na jutro. Kiedy nie czuł jej dłoni w swojej stało się coś dziwnego – poczuł pustkę. Jak można czuć pustkę, kiedy się nawet kogoś nie zna? Nie znał takiego uczucia.

Po raz kolejny ociągał się z wyjściem ze studia. Liczył, że skoro wczoraj mu się nie udało ani podczas  tańca, może porozmawia z Isabelle teraz, jedna po raz kolejny jego nadzieje okazały się płonne. Instruktorka znowu tuż po pożegnaniu wczasowiczów zniknęła w pomieszczeniu przy studiu. Czekał prawie dziesięć minut wpatrując się uporczywie w drzwi, jednak w końcu się poddał. Jutro też jest dzień. Osiągnie swój cel małymi kroczkami. Będzie lepiej smakował.

*

- Dziadku, przełącz na dziewiątkę, zaraz będzie mój serial! – Isabelle weszła do salonu i usiadła obok dziadka na kanapie.

Dopiero co niedawno wróciła z hotelu i jedyne o czym marzyła, to odpocząć przed telewizorem. Te prywatne zajęcia z wczasowiczami ją niedługo wykończą. Miała już dość swojej pracy, ale nic nie mogła na to poradzić. Potrzebowała pieniędzy, musiała więc wytrzymać.

Usiadła wygodniej, kiedy rozległy się dźwięki czołówki jej ulubionego serialu. Przez najbliższe półgodziny chciała zapomnieć o wszystkich swoich problemach i skupić się na życiu bohaterów telenoweli. Nie minęły może dwie minuty, jak jej telefon zawibrował, sygnalizując przyjście wiadomości. Niechętnie podniosła go ze stolika i odblokowała.

„ Przykro mi, ale nie zatańczymy razem w konkursie. Powodzenia, Matt.”

Przeczytała treść smsa pięć razy i za każdym nadal nie docierał do niej jego sens. To musiał być jakiś cholerny żart. Wybrała szybko numer swojego partnera, pragnąc dowiedzieć się, o co mu chodzi, jednak po raz kolejny odpowiedziała jej automatyczna sekretarka. Isabelle zaśmiała się nerwowo i przeczytała wiadomość po raz kolejny. Nie. To nie może być prawda, po prostu nie może! Wstała z kanapy i zaczęła chodzić po salonie. Przeczesała dłonią brązowe loki i ponownie spojrzała na tekst smsa. Jak to nie zatańczą razem w konkursie?!

- Isabelle, wszystko w porządku? – dziadek spojrzał na nią z troską.

- Matt się odezwał – zwiesiła głos nadal myśląc o tym, co jej napisał.

- No nareszcie! Był chory, prawda?

- Nie, nie wiem, raczej nie.

- To co tam u niego ciekawego słychać?

- Nie zatańczymy razem w konkursie – Isabelle usiadła ponownie na kanapie i schowała twarz w dłoniach. Nie wierzyła, że jej partner może jej zrobić coś takiego. Przecież wiedział, ile ten konkurs dla niej znaczył. Zastanawiające było, dlaczego tak nagle zrezygnował z udziału. Przecież  jeszcze wczoraj podobał mu się pomysł zajęcia w nim pierwszego miejsca.

- Jak to? – dziadek spojrzał na nią z niedowierzaniem.

- Nie wiem – powiedziała drżącym z emocji głosem – Właśnie mi napisał, że jest mu przykro, ale nie zatańczymy razem. A, i życzył mi powodzenia – prychnęła – Ciekawe w czym, jak nie mam partnera?

- Is, kochanie, spokojnie. To na pewno jakieś nieporozumienie. Porozmawiaj z nim i wyjaśnijcie sobie wszystko.

- Matt nie odbiera ode mnie telefonu.

- To idź do niego.

- Masz rację, tak zrobię – poderwała się z kanapy i wybiegła z domu. Odnajdzie go i powie mu, co o nim myśli. Nie wierzyła, że w jednej chwili mógł tak bardzo zrujnować jej marzenia. Dla niego to był tylko konkurs, dla niej jednak coś więcej – szansa na lepsze życie.

Isabelle doskonale wiedziała, że o tej porze nie zastanie swojego partnera w domu. Wieczory zazwyczaj spędzał w jednej z barów przy plaży. Często zdarzało się, że ona też mu towarzyszyła i wtedy podbijali razem każdy parkiet. Przypuszczała, że teraz też sączy sobie jeden z kolorowych drinków razem z piękną turystką.

Tancerka nie pomyliła się. Odnalazła swojego partnera w drugim barze, do którego weszła, jego ulubionym. Siedział przy stoliku w kącie klubu i mizdrzył się do brunetki, którą Isabelle kojarzyła z kursu. To z nią ostatnio tańczył.

Długi spacer z mieszkania do baru nie uspokoił Isabelle. Wręcz przeciwnie, jej emocje jeszcze bardziej urosły. Wściekła podeszła do stolika i stanęła za dziewczyną.

- Isabelle….o…co ty tutaj robisz? – Matt otworzył szeroko oczy ze zdziwienia patrząc na nią, a jego towarzyszka odwróciła głowę, chcąc dowiedzieć się z kim rozmawia.

- Gdzie byłeś przez cały dzień?

- Oh, no wiesz, byłem zajęty – uśmiechnął się do siedzącej naprzeciw niego brunetki, a tancerka prychnęła.

- Zajęty powiadasz? A co z pracą?

- Na pewno świetnie sobie poradziłaś – Isabelle wywróciła oczami – Gdybyś to nie ty prowadziła razem ze mną te zajęcia, na pewno nie zostawiłbym kursantów samych, ale z tobą to co innego, jesteś profesjonalistką.

- Nie próbuj udobruchać mnie komplementami, bo ci się to nie uda, Matthew – warknęła – O co chodzi z tym smsem?!

- Którym?

- Nie udawaj idioty.

- O to, co w nim napisałem – westchnął – Nie zatańczymy razem.

- Ale jak ty to sobie wyobrażasz?! A konkurs?! Przecież mamy już choreografię, muzykę, mieliśmy wygrać!

- Bella, wyluzuj i nie krzycz tak.

- Nie mów do mnie Bella – Is zmroziła go wzrokiem i założyła ręce na piersi – Czekam na wyjaśnienia.

- Nie zatańczymy razem. Mam nową partnerkę i chcemy razem powalczyć o zwycięstwo.

- Jak to nową partnerkę? – nogi się pod nią ugięły.

- Razem z Carlotą chcemy pokazać wszystkim, kto jest najlepszy – uśmiechnął się do brunetki i wziął ją za rękę.

- A ja? – zapytała dziecinnie Isabelle.

- Przykro mi. – uśmiechnął się do instruktorki. Wcale nie było mu przykro, widziała to w jego oczach. Zniszczył jej marzenia, bo chciał się dobrze bawić ze swoją kochanką. Ile z nią będzie? Tydzień, dwa? Dla jakiejś głupiej cizi zniszczył wszystko.

- Co z tego, że ci przykro! Z kim ja teraz zatańczę?

- Na pewno nie ze mną. Kogoś tam znajdziesz - wzruszył ramionami.

- Jesteś skończonym dupkiem! – krzyknęła tamując łzy. Nie rozpłacze się przy nim, nie da mu tej satysfakcji. Tym bardziej nie pokaże tej brunetce, że wygrała. Matt nie był tego wart. Nie chce z nią zatańczyć to nie, zdobędzie te pieniądze w inny sposób.

Obróciła się na pięcie, by opuścić bar. Zrobiła jednak tylko kilka kroków i zderzyła się z jakimś mężczyzną. Gdyby nie jego silne ramiona Isabelle upadłaby na parkiet. Podniosła głowę i spojrzała prosto w jego czekoladowe oczy.

- Przepraszam, nie patrzyłem, gdzie idę – brunet uśmiechnął się lekko. Po raz kolejny tego dnia Cesc trzymał ją w ramionach.

Wtedy w głowie Is coś zaświtało. Skądś kojarzyła tę twarz. I to nie tylko z zajęć tańca. Widziała ją przed chwilą w dziewczynie siedzącej razem z Mattem. Wyrwała się z uścisku Hiszpana nadeptując mu przy tym na stopę i szybkim krokiem ruszyła do wyjścia. Jeszcze chwila, a wybuchnie.

To ten mężczyzna był źródłem jej wszystkich problemów. Gdyby nie tańczył jak fajtłapa, to Matt nigdy nie zamienił mu partnerki. To jego wina, że się spotkali. To wszystko jego wina. To była też jego wina, że tak ją dzisiaj rozpraszał. To była też jego wina, że wpadła na niego w barze i zrobiła z siebie idiotę o mało co nie wybuchając płaczem. To wszystko przez tego przystojnego bruneta!

Cesc patrzył za Isabelle, nie wiedząc, co się stało. Jeszcze chyba nie nigdy nie widział takiej furii w czyiść oczach, a przecież nie raz rozgrywał Gran Derbi przeciw Sergio Ramosowi. Jednak w jej brązowych oczach dostrzegł nie tylko gniew, ale też wielki smutek i ból. Miał do wyboru albo wrócić do stolika, przy którym siedział razem z siostrą i jej nowym chłopakiem, albo pobiec za piękną tancerką. Decyzja była oczywista.  Wybiegł z baru i rozejrzał się za Isabelle. Maszerowała po plaży.

Cesc pobiegł za nią i zawołał:

- Isabelle!

Nie zareagowała, więc przyśpieszył.

- Isabelle, poczekaj! – dogonił ją i złapał za rękę. Obróciła się i kiedy dotarło do niej, że to on, szybko wyszarpnęła rękę.

- To ty – mruknęła – Czego chcesz?

- Stało się coś? – Cesc spojrzał na nią z troską.

- Ty się stałeś.

- Nie rozumiem.

- Oczywiście, że nie – prychnęła – Dlatego ci powiem – popatrzyła mu po raz pierwszy prosto w oczy – Przyjeżdżając tu zrujnowałeś mi życie. Nienawidzę cię.

Isabelle otarła łzę i ruszyła dalej przed siebie. Cesc stał nieruchomo na plaży. Słowa tancerki sprawiły, że nie potrafił wykrzesać z siebie ani krzty energii. Nie rozumiał, co się właśnie stało. Nienawidzi go? Jak to? Przecież go nawet nie zna! Nie miał najmniejszego pojęcia, co zrobił, że zrujnował jej życie. Ale nie podda się. Dowie się, co złego zrobił i naprawi ten błąd. Nie pozwoli Isabelle, by go nienawidziła.

~~~~~~~~

Oj, chyba się rozpisałam :D Tak to jest, jak jestem na wsi, gdzie nie ma co robić. Planuję tu napisać na wyrost całego tego bloga i zacząć kolejnego. Ja wgl znowu mam za dużo pomysłów ;/// Nigdy nie wyjdę z tych blogów, bo co z skończę, to nowy pomysł ;/

Znowu nie tak sobie wyobrażałyście ich wspólny taniec, co? Jak ja Was lubię zaskakiwać :D

Wiecie co? Jesteśmy już w połowie tego bloga :)